بررسی تأثیر آموزش مبتنی بر شواهد بر خودکارامدی دانشجویان پرستاری

زمینه و هدف: خودکارامدی نقش مهمی را در به کارگیری دانش و مهارت های بالینی ایفا می کند. یکی از روش های افزایش خودکارامدی، استفاده از تجربه و نتایج تحقیقات بالینی است. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر آموزش مبتنی بر شواهد بر خودکارامدی دانشجویان پرستاری بود. روش کار: پژوهش تجربی حاضر در سال 1391 بر روی 48 دانشجوی ترم سه رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی ارومیه صورت گرفت. نمونه گیری به صورت در دسترس انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (24 نفر) و مداخله (24 نفر) تقسیم شدند که با توجه به کارآموزی دانشجویان در بخش ارتوپدی، در 8 گروه قرار گرفتند. دانشجویان گروه مداخله آموزش مبتنی بر شواهد را به صورت کارگاه دو جلسه دو ساعته گذراندند. میزان خودکارامدی قبل و بعد از آموزش دانشجویان گروه شاهد و مداخله به وسیله پرسش نامه خودکارامدی عمومی ( generalized self-efficacy یا gse ) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و آزمون های آماری 2 c ، t ، mann–whitney و wilcoxon با ضریب و فاصله اطمینان 2 ± 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 3/33 درصد دانشجویان دختر و 7/66 درصد پسر بودند. میزان خودکارامدی دانشجویان گروه مداخله که بر اساس مبتنی بر شواهد آموزش دیده بودند، با انجام آزمون mann–whitney به طور معنی داری بالاتر از دانشجویان گروه شاهد بود (001/0 > p ) و در گروه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری : آموزش مبتنی بر شواهد بیش از روش مرسوم منجر به ارتقای خودکارامدی در دانشجویان پرستاری می شود. بنابراین پیشنهاد می گردد که این روش در آموزش بالینی مورد استفاده قرار گیرد.